Square Enix

Been there, kawaaaai!
Kimmie, Kimmie, Kimmie!!! En Remko! Ben er geweest! Jawel……bij het gebouw waar de genieën werken van Game Gigant Square Enix en de shop annex bar Artnia (Shinjuku Eastside square). Al dik 10 jaar wil ik naar de winkel van deze game en film makers, bekend van de Final Fantasy reeks. Ik beperkte me tot de FF7, een verhaal met 5 games en een film en heel veel mooie muziek. En nee, ik heb ze niet allemaal, er is bv een game alleen in Japan uitgebracht voor de telefoon en de eerste heb ik ook niet. FF7 was in 1997 de allereerste game in 3D, een keerpunt in de geschiedenis van de gameontwikkeling. Woah, daar sta je dan, met je 49 jaar tussen de poppetjes en hebbedingetjes van alle games die daar ooit zijn gecreëerd. Geweldig! Kim, ik zie je springen op de bank haha! Wish you were here with me. Dus, ondanks de regen, de eerste druppels sinds ik hier ben trouwens, ben ik al helemaal in jubelstemming. Die regen is trouwens meer een stevig miezerbuitje. Niet zoals in NL, waar je met een beetje regen al zeiknat bent. Maar goed, het heeft wel de hele ochtend geduurd, maar mijn jubel-bui is nog niet overgewaaid!!
Ach, ik ben wel wat gewend en dus ga ik gewoon lopend naar het park. Moet je wel de goede richting op gaan! Gelukkig kwam er een knul op ons af om hulp te geven (weer dat “huh?!-gezicht” natuurlijk bij het kaartlezen). Hij moest toch ook dezelfde kant op en vroeg ons mee te lopen. We raakten aan de babbel en wat blijkt, hij is in Nederland geweest. Uiteraard in Amsterdam. Hij vertelde direct dat hij de coffeeshop niet in mocht! Moest ik wel om lachen –dat hij dat zei- want dat zeg je toch niet tegen alle Nederlanders? Ach, ik ben ook jong geweest…. hebben dus leuk gesprek gehad. Daarna heeft hij ons de goede kant op gewezen. Lang leve de telefoon, ik maak vanaf nu maar een fotootje van de plattegronden die overal aan de muren hangen. Wel zo handig.
Het eerste park waar we heen gaan is Shinjuku Gyoen National Garden. Oh, Anita, weer zo’n mooie Japanse tuin. Maar zo veel groter, mooier en hier waren nog zoveel bomen in bloei! En de vele verschillende soorten bomen. Overal waar ik kijk, zie ik wel iets. Wat is dit prachtig zeg! Ik zou hier rustig de hele dag kunnen zitten en kijken. Alles in me opnemen, de kleuren, vormen, composities, die afwisseling van grassen, mossen, rotsen, waterpartijen, planten, stuiken en bomen. Zo veel bomen. Zucht, ik hou hier zo van. Ik begin een beetje te begrijpen wat hier de effecten van zijn (voor mij dan): ik word stil, rustig. Ik kom in het hier en nu en alles is goed. Dat is Zen, toch?! Balans. Ik hoef op dat moment ook niets (meer of minder). Gewoon een moment van zijn en dan ook nog in een prachtige omgeving.
Ik vind het echt jammer dat ik al weer door moet. Ik wil nog een ander park bezoeken hier in de buurt. Gemma, trek een paar dagen uit voor Tokyo! Veel te zien en te doen. Ik ga nu naar het Yoyogi Park waar de grote Meji Shinto Shrine staat. En inderdaad, ik had het al gehoord van Vera (die Duitse die ik eerder heb leren kennen), dit is de mooiste Shrine die ik tot nu toe heb gezien, zelfs vergeleken die in Nikko te zien waren. Deze ademt de levende Shinto sfeer uit. Het is ‘vol in bedrijf’ want ik zie jongelui, gekleed in de witte ceremoniële gewaden rondlopen met taken en er zijn delen afgesloten voor Ceremonies. Buiten dat, je voelt het hier, er heerst een ander soort kalmte, de rust lijkt wel dieper. Oh, er wordt gecontroleerd bij de ingang trouwens: geen alcohol in het park. Dat heeft uiteraard een reden en zorgt voor ander publiek en dus sfeer. Ik geniet ervan. Ik neem dan ook lekker de tijd om even te zitten, rond te kijken, even te gronden en stromen, gewoon even zijn. Ben happy. Het borrelt gewoon in m’n hart.
We gaan daarna weer verder. Het is een tamelijk groot park dus kan ik nog heerlijk ronddolen en me vergapen aan de bomen. Wordt het inmiddels saai, mensen? Ik en de bomen? Haha, jammer dan! Ik kan ook over de Torii beginnen…. Want dat vind ik net zo fantastisch hier. Alle soorten en maten, de poorten naar de Goden. Hier staat de grootste houten Torii van Japan. Het is ook een hele mooie! Staat nu in veelvoud, van alle kanten op de foto. Het wordt inmiddels wel schemerig en ik krijg ook wel trek. Kende ik nu het treinsysteem, ook met de metro kom ik waar ik wezen wil. Allemaal even goed geregeld. Tijd om terug te gaan naar Shiba (onze wijk, zeg maar).
Oh, haha, voor ik het vergeet. Het was nu dan voor het eerst een wat koelere dag (16 graden maar) en dan valt het meer op. Ik heb het ooit, lang geleden gehoord –waarschijnlijk werd het toen geïntroduceerd?-, het is dan ook een fraaie uitvinding: de verwarmde toiletbril. Dames, opgelet. Wat is dat zalig! Je blijft gewoon even zitten! Maar dat wordt toch helemaal niets in de winter? Nog langere rijen voor de toiletten. Oh, ik heb nog een foto gemaakt van een andere wc. Jullie zullen me wel knettergek vinden maar dit moet gewoon even. Noem het voorlichting. Want er zijn toiletten “Japanese style” en “Western style”. Je staat namelijk wel even raar te kijken, dat deed ik in elk geval toen ik voor het eerst met dit type geconfronteerd werd. Ik zeg niets, bekijk het fotootje maar.
Afijn, nu ben ik weer terug in hotelkamer, het is de laatste nacht in Tokyo. We hebben dit keer even snel bij de chinees gegeten en wat boodschappen gehaald voor morgen onderweg in de bus. Ik heb nog wat geld opgenomen. Het was even zoeken naar de gelegenheid waar dat kan (bij “7”) en dan nog: niet alle automaten nemen je pasje serieus. Sta je met je pas in je handen en er gebeurt niets. Dan kom je wederom de gastvrijheid tegen van de Japanners. Eerste dame spreekt geen Engels (antwoordt ze in gebrekkig Engels) maar haalt dan iemand erbij die dat wel doet en samen helpen ze je dan bij de automaat. We hebben er 3 geprobeerd en alle drie dingen spuugden mijn pasje uit. Tot de dame nog een automaat vond verderop en ja hoor. Daar ging de flappentapper aan het werk. Je staat dan nog tijdje te buigen voor elkaar en richt je aandacht op de Yen. Als je opkijkt zijn de dame en de heer spoorloos.
Wel, lieve lezers, ik ga nu zo opruimen en inpakken. Morgen neem ik toch maar een ontbijtje hier in het hotel (vanmorgen lekker een salade met kip gegeten, had ik eerder gekocht). Daarna op tijd naar de pick up spot voor de bus die me naar Hakone brengt. Het is dan zover, ik ga naar Mt Fuji. Hopelijk is het weer beter dan de afgelopen dagen daar. Maar dan nog, weer of geen weer, het blijft een sacred place.
Geen idee v.w.b. Wi Fi, dus tot de volgende keer, whenever.