Mijn Torii

Yahooo!
Hey luitjes, ben ik weer. En nu vanuit het schone Kyoto! Maar eerst: Koyasan deel 2. Een paar luitjes had ik al eerder eens gesproken over het tempel verblijf. Ik had geen idee hoe en wat, geen verwachtingen at all. Het is dan misschien een beetje een tegenvaller want ik heb inderdaad geen spectaculair verhaal over mijn verblijf hier. In tegendeel, ik heb niets gedaan! Het is eerder een energie dag, een rustdag, dag om te integreren en te dromen geweest. Rare was ook dat alles “meewerkte” om dat voor elkaar te krijgen. Dat wil zeggen, de situatie die ik kennelijk dan zelf geschapen had, hield in dat ik me dus koest moest houden. Ten eerste mijn lichaam: de middag ervoor had ik een Japanse snack uitgeprobeerd. Zalig, wat was dat lekker en ja, het was mierzoet en ik proefde al chocolade. Toen vertelde de serveerster wat het was. Oh, holy shit. Het was een suikeroverdosis en dit heb ik dan ook geweten. De bloedsuikerspiegel ging op tilt. Die middag al merkte ik hoe mijn lichaam reageerde en dat was niet prettig. ’s Avonds kregen we die beroemde veggie-maaltijd en ik denk ook dat al die soja niet echt iets is voor mij. Even opletten dus. Afijn, de ochtend werd ik wakker en ik voelde me niet jofel. Ik gaf al aan dat mijn reisgenoot zelf maar op stap moest gaan want ik wilde binnen blijven, misschien zelfs terug naar bed (die matten waren zo weer neergelegd). Dan het weer: miezerig, grauw en koud! Helemaal perfect voor dagje binnen met een boek. Iedereen kent wel zo’n dag. Lekker niets moeten of hoeven, lekker niets doen. Binnen blijven met kop thee, poes op schoot (vroeger dan) en een goed boek of een fijne film. Heerlijk die dagen zo af en toe. Nu dus voor mij ook. Ik liep al achter met het schrijven, hier met de blogjes maar ook voor mezelf en daar had ik nu wel zin in. Even alles op een rijtje, even recapituleren, even pas op de plaats en bekijken wat er zoal gebeurd is. En dan bedoel ik met name op het energievlak. Heel duidelijk voelde ik dat ik weer naar binnen moest gaan en helemaal niet met de ‘buitenwereld’ moest bezig zijn. Na mijn dappere poging om koud te douchen heb ik dan ook de hele ochtend op de kamer geschreven, voor me uit gestaart, adem gehaald, geknipperd met mijn ogen en dat soort dingen (pffft, mijn favoriete soort meditatie). Van alles gaat dan door me heen, zie allerlei beelden en krijg inzichten maar ook weer nieuwe vragen. Tegen de middag ben ik kennelijk klaar want ik krijg die gekke drang om toch naar buiten te gaan. Dan neemt het ego het over: ik ben hier nu toch, dan moet ik toch wel iets zien. Laat ik dat en dat gaan bekijken en daar en daar heen gaan. Ik zal toch wel fraaie foto’s maken hier! NOT. Zo werkt het niet.
Ik was op weg naar het forest park, leek me zo mooi hier op de berg: ik werd gewoon tegengehouden. Mijn benen gingen niet. En dan vraag ik hard op: ”Wat nou dan?” en prompt begint het te regenen. Dus dan draai ik me om en loop terug. En ja hoor, de regen stopt. Haha! En dit gebeurt nog een paar keer bij een bepaalde keuze. En dan voel me weer beetje zweverig, ik bedoel dan dat het tijd is om iets te eten want die bloedsuikerspiegel is nog beetje van slag. Maar wat en waar? Want ik heb nu even niets met rijst of noedels en al helemaal niets met die zoete boel. Ik sta voor een klein tentje waar ze koffie verkeerd hebben (jawel!) en ook ‘toasted sandwiches’. Nu is brood ook niet mijn ding maar nu scheen dit het enige wat me aantrok. ik vraag nog “zal ik hier naar binnen gaan?” en de zon komt door en schijnt pal op het pandje. Jaja, noem mij maar bijgelovig maar dit soort dingen maak ik te vaak mee. Zeker bij Donna. Ik ben de enige en ga zitten. De jonge vrouw komt naar me toe om mijn bestelling op te nemen. En dan gaat het weer zo onverwachts leuk. Ze vraagt of de kaart wel duidelijk is, klopt het Engels? Legt zij de menukaart goed uit in het Engels en of ze de juiste woorden gebruikt heeft nu net om mijn bestelling uit te leggen (want ik heb geen idee wat ik besteld heb). Dus ik zeg al dat ik toch eerst moet kijken wat het gerecht is, zodat ik kan zien wat ze eigenlijk uitlegt. Wat ik krijg is ook wel apart, het is eigenlijk een soort tosti maar gevuld met kaas, roerei, groenten als ui en sla (de ham haalt ze er tussen uit). Het is erg smakelijk moet ik zeggen en het valt gelukkig ook goed. Daarna hebben we het over bruine suiker i.p.v. witte en over melk, koffiemelk, cream naar aanleiding van het feit dat de Engelsen melk in de thee willen (zo zonde van de gezonde groene thee, stelletje barbaren!). Ook gesproken over sojamelk wat tegenwoordig vaker gevraagd wordt. Maar het is business, en deze producten zijn een stuk duurder. Zeker als het helemaal de berg op moet, vertelt ze. Afijn, daarna komt een groepje van 4 Japanse dames binnen en moet ze weer aan de slag. Het was een leuke tijd daar bij dat jonge ondernemende stel. Ik geniet van mijn lunch en ga daarna verder. Wat nu?
Ik loop de lange hoofdstraat af en kom bij mijn Torii uit. Het roept me werkelijk. Tussen al die boeddhistische tempels staat een eenzame Shinto shrine. Eerst wil ik een foto maken dus ik wacht op een Duits stel dat er ook foto’s maakt. Er staat ook een Japanse jonge vrouw te wachten. Dat is ook zoiets: men wacht hier gewoon totdat je klaar bent met fotograferen. Men stopt ook op de stoep om je de gelegenheid te geven. Maar goed. We wachten even en als het stel weg is, dan is het, wie gaat nu? Dus maken we foto’s van elkaar. Ik rommel nog even en zie haar ook naar boven lopen. Ik wacht tot ze een stuk verder is en begin dan ook aan de klim naar boven. Om elke meter staat wel een oude rode torii, een hele reeks achter elkaar, de heuvel op. Ik loop langzaam omhoog, elke stap rondkijkend want het is een aparte gewaarwording. Dit paadje is zo verstopt en bijna mysterieus. Het is beetje donker omdat het ook omhult is door grote hoge bomen. Ik vind het bijna een filmset, en nu gaat de heldin naar boven en ontdekt daar de schat maar eerst…. Haha, oops, ben nu net even weer heel jong. Ik neem foto’s naar boven en foto’s naar beneden. De rode torii’s worden nu vervangen door hele oude ongeverfde torii’s (of, de verf is er al vanaf). Het wordt nog donkerder. De jong vrouw komt nu weer teruglopen. Ik ben er dan bijna? Ik treuzel, want ik wil eigenlijk alleen zijn. Als ze een stuk verder naar beneden is, ga ik weer verder omhoog. Dan kom ik bij een open plek met bomen rondom in een cirkel. En daar staat de Shinto shrine. Het is een prachtige, een die perfect bij deze plek hoort. Hoewel goed onderhouden zie je dat het een oud gebouw is. Ook zie ik voor het eerst twee vossen de wacht houden. In veel anime / manga over Yukai (“demonen”, maar niet zoals wij deze omschrijven, meer shape shifters: kunnen in gedaante van mens en dier verschijnen), gaat het over de vossen met meerdere staarten (hoe meer staarten, hoe wijzer ze zijn). Ik had dan ook niet verwacht dit hier aan te treffen. Ik doe mijn wens en ga op het bankje zitten daar ervoor staat. Door de bladeren van de bomen heen schijnt de zon precies op dit plekje. Ik ben helemaal blij en rustig. Voel me goed. En ik weet dat ik hier moet zijn. Ik blijf hier een poosje zitten, mediterend, genietend van de zon tot het frisser wordt. Ik heb geen idee van de tijd maar ik vind het wel goed zo. Ergens weet ik dat dit de bedoeling was en dat ik nu hier klaar ben. Tussen al die (mannelijke) boeddhistische tempels een (vrouwelijke) Shinto Shrine.
Ik loop op mijn gemak terug naar de tempel en tref daar ook mijn reisgenoot aan. Goed getimed want niet veel later is daar de klop op de deur met het gemompel en “….sjiemas” (ook al weet je het niet, gewoon een geluid maken en eindigen met ‘Sjiemas’. Altijd goed). Daar komt weer het torentje van tafeltjes vol met hapjes. Dit keer ga ik het rustig aan doen. oh, vergeet ik te vertellen: gister bij het diner kregen we een presentje. Een armbandje en een geschreven gebed. Het is iets belangrijks, het presentjes geven. Maar wat en hoe doe je iets terug? Ik heb daarna niet veel meer gedaan, ik wilde gewoon slapen. Zoals gebruikelijk hebben we het reisschema voor de volgende dag bekeken en spullen klaar gelegd. Lamp uit, slapen. Bijzondere dag, voor mij. Voor jullie misschien niet zo interessant. Misschien morgen weer. Dan ga ik naar Kyoto, terug in de grote stad. Knuf allemaal en trusten!