Hiroshima, never again!

Pa, deze is voor jou en alle andere Indische mensen én voor de Japanse mensen.
Eigenlijk voor alle mensen die ooit het leven hebben gegeven in een oorlog en alle nabestaanden die dan verder moeten zonder hun geliefden. Maar het gaat niet alleen om de mensheid maar ook om onze moederaarde. Dit is een tamelijk persoonlijk stuk wat ik wil delen. Niet zo zeer met een vingertje naar vroeger maar eerder zoals ik nu hier meemaak: met oog op de toekomst.
Ik begin bij het begin: vandaag aangekomen in Hiroshima. De reis is gladjes verlopen. Super gladjes mag ik wel zeggen, ik reisde met die super snelle bullet train (shinkansen). Het is ongeveer 310 km en normaal doe je er 7 uur over maar nu dus in amper 1 uur en 40 minuten. Ik keek net nog even op de kaart van Japan en ik heb in die tijd net iets minder km afgelegd dan de gehele reis in die 3 weken. Ik kwam dan ook vroeg bij het hotel aan en kon nog niet inchecken. Wel zijn de tassen achtergebleven zodat ik op pad kon. Ik ben hier alleen vandaag, dus wilde alles er uit halen (morgen door naar Miyajima). Het bezoek behoorde niet tot de reis zelf maar, zoals ik hierboven al vermeld heb, het is nogal persoonlijk en ik voelde dat ik dit moest doen. Dit gevoel heb ik al een lange tijd. Het heeft te maken met het in balans brengen van delen in mij en in mijn familie. Ook transformeer en transmuteer ik energie voor de Indische gemeenschap en tenslotte wilde ik het ook doen voor de Japanse mensen. Last but not least voor onze mooie bijzondere planeet. Wat een opdonder heeft zij niet gehad die dagen? Ik had geen idee wat ik er van moest verwachten (of wat ik moest doen) maar al vanaf het moment dat ik opstond vanmorgen voelde ik dat het een bijzondere dag ging worden.
Waarom? Mijn vader (nu 87 jaar) heeft in het Jappenkamp (Nederlands Indië / nu Indonesië) gezeten en ik ben zelf opgegroeid met de woorden “als de bom niet was gevallen, was jij er niet”. Als kind maakte dat een behoorlijke indruk en ik ben het ook nooit vergeten. En als 2e generatie kampkind, heb ik ook een tik meegekregen. Vaak is dat moeilijk te beoordelen (je ziet het ook niet aan de buitenkant!) maar ik heb inmiddels veel Indische mensen ontmoet (ook in het energiewerk) en met hen hierover gesproken en daar is veel uitgekomen. Ik ben ermee aan de slag gegaan om te ontdekken wat ik er van in me heb. En zoja, is dat dan van mij en kan ik dat loslaten met een open hart? Ik kan me namelijk ook nog een bijeenkomst herinneren in Den Haag op 15 augustus (“onze” Bevrijdingsdag) bij het Indisch Monument. Het is wel al dik 25 jaar geleden en toen leefden nog veel meer oudere Indische mensen die dit hadden meegemaakt. Maar de energie die rondom de mensen hing……er was nog zoveel woede, pijn, verdriet en onmacht en vooral ook die ongerechtigheid (niet te spreken van de behandeling die de mensen daar of hier kregen bij aankomst in Nederland). Ik wil het niet hebben over hoe wij (Nederland, de wereld) met de Joden omgaan en de aandacht die gegeven wordt (of de haat die doorgegeven wordt) aan die verschrikking. Nee, dit gaat om de Indische mensen die niet altijd staan te schreeuwen en de Japanse mensen. Deze laatsten zijn de enigen die het ervaren hebben: een atoombom is op hun 2 steden gedropt. Lees dat nog eens: een atoombom.
Ik pak de bus naar het Peace Memorial Park. Dit gehele park is opgezet als symbool voor eeuwigdurende vrede. Hiroshima zelf is de stad van vrede. Ik neem jullie mee op mijn wandeling en zal proberen te beschrijven hoe het voor me is geweest. Ik stap de bus uit en loop het park in. Het eerste wat je dan tegenkomt is het enige gebouw wat men heeft laten staan ter nagedachtenis van het bombardement: de Atomic Bomb Dome. Dit was niet eens een oud gebouw (1915, door een Tsjech ontworpen). Maar het is wonderbaarlijk genoeg blijven staan vlak bij ‘ground zero’. Het ziet er dan ook uit als een gewoon vervallen gebouw. En tuurlijk hebben we genoeg beelden gezien van gebombardeerde steden, ons eigen Rotterdam bij voorbeeld. Maar toch…..

Ik loop verder langs de Motoyasu gawa rivier. Dit is de rivier waar de mensen zich –verderop- massaal in gestort hebben, hopend dat het water hen zou verkoelen. Ik lees op de borden dat het een hele tijd heeft geduurd om de doden eruit te halen. Niemand overleefde het in dit gebied zelf. Alles en iedereen was weggevaagd in een flits. Ik passeer nog meer monumenten maar ik word nu afgeleid door de mensen om me heen. Ik vang ongewild uitspraken op als ik de harde stemmen van Amerikanen en de wat zachtere van een paar Britse mensen hoor. Ik vraag me dan af of zij überhaupt weten van de Jappenkampen? Er waren daar ook yankees en Britten toch? Ik voel me boos worden als ik naar het commentaar luister en zou er graag iets van willen zeggen. Maar ik doe het niet, daar kom ik niet voor. Wat wel de bedoeling is, is dat ik deze emotie voel voor iedereen die het nog niet of niet meer kan. Voor een korte tijd giert het door me heen tot het zakt tot een zacht gemopper. Ik loop verder en passeer de Zero Milestone , het hypocenter. Daar waar de flits was. Rare gewaarwording, om hier te lopen.
Dan steek ik de brug over en kom ik bij de Flame of Peace. Dit vuur zal branden totdat alle nucleaire wapens de wereld uit zijn. Nu begint het echt bij mij te trillen. Ik ga naar het monument of Prayer en doe daar een gebed. Dan ga ik naar de Cenotaaf. Dit is de lege tombe, opgericht ter nagedachtenis aan de slachteroffers wiens lichamen elders (of in dit geval vaak nergens) zijn. Hier gebeurt het. Ik kan het trillen niet meer tegen houden. Ik lees het bord dat in het water ligt, in meerdere talen. Vooral de zin over de spirit van Hiroshima: “enduring grief, transcending hatred, pursuing harmony and prosperity for all and yearning for genuine lasting world peace”. Dat maakt de tranen stromen. Die vergeving. Ik voel nu veel ‘mensen’ om me heen staan, zowel Indische als Japanse maar ook voel ik andere energieën en hulp van zeg maar ‘on high’. Dit is zo mooi, heftig, treurig en bevrijdend tegelijk. Ik zie wel dat mensen naar me gluren maar dat kan me nu even niet schelen. Ik had graag nog wierook willen branden (had ik meegenomen maar vergeten mee te nemen in de gauwigheid in de tas in het hotel) of bloemen gelegd maar “het gaat om de intentie”, hoor ik in m’n hoofd. Ik huil om alles wat verloren is, dromen die niet uitgekomen zijn, leven dat zo snel al genomen is. Na een poosje gaat het voorbij. En nog zou ik zo graag aan die mensen die daar lopen willen vragen wat er door ze heen gaat? Wat dit voor hen betekent? Waarom zijn zij daar? Ik bedoel maar, de oorlog is er ook mee afgelopen. Maar ik denk dat de geschiedenisboekjes verschillen per land. En dan nog? Ik voel de boosheid nu langzaam wegebben. Er komt meer licht door. Ik haal diep adem, er is meer lucht (opluchting), meer leven. Iets in mij is weggevallen, losgelaten. Ik denk direct aan mijn vader en vraag me af hoe het met hem gaat? Er gaat nog meer door me heen, meer met betrekking tot mijn eigen proces, dat wat ik persoonlijk kan loslaten, iets dat klaar is, af. Het is niet meer nodig om nog langer bij me te dragen. Bepaalde pijn of verdriet, spijt of schaamte. Het is voorbij. Transformatie.
Als ik me klaar voel, ga ik naar het Peace Memorial Museum. Daar wordt de gebeurtenis in beeld gebracht. Door verhalen van kinderen van toen met tekeningen en beschrijvingen van wat ze hebben gezien. Door foto’s en films door overlevenden zelf gemaakt. En ja, de geschiedenis. Over de keus van Japan zich in deze oorlog te storten en wat er van gekomen is. Dit is zo’n onlogisch verhaal als je bedenkt dat het pas 100 geleden is dat Japan haar grenzen openstelde voor de buitenwereld. Op de gang word ik aangesproken en uitgenodigd om naar een lezing te luisteren, gegeven door een vrouw die het verhaal van een overlevende vertelt. Ik geef aan dat ik maar even kan blijven luisteren. En ik heb er geen spijt van. Wat me vooral raakt is het begin: waarom wil ze dit verhaal doorgeven: opdat niemand dit ook zal meemaken en dan niet het geijkte ‘no more war’ maar meer ‘nooit meer atoombommen’. Want ja, er worden nog altijd nucleaire wapens ontwikkelt, nu zelfs verkrijgbaar zo groot als je vuist en in je handtas te houden. Weliswaar vele honderdmalen sterker als die op deze stad is gevallen. Moet je toch niet aan denken dat er een imbeciel is die, in een vlaag van verstandsverbijstering, op dat rode knopje drukt? En dan gewoon de hele planeet vernietigd? Raar idee he? En geen science fiction trouwens, da’s misschien nog het enge ervan. Na de lezing ga ik weer verder door het park. Het is ook weer een prachtige tuin met bomen en struiken. Het is helaas niet zulk mooi weer meer. Ik kijk omhoog, zo gewend aan de Hollandse luchten. Hier is de lucht vreemd. Het is nu bewolkt en de wolken lijken niet te bewegen. Het is onheilspellend bijna maar toch ook weer heel mooi. Dan hoor ik weer die bel. Heel diep, heel doordringend. Een toon, trilling die je bijna doet omdraaien en er naar toe laat rennen. Het roept je. Ik ga op zoek waar het is. En vind em. Daar staat het, een enorme bel, de Peace Bell. Je mag hem luiden, zodat alle mensen, uit alle windrichtingen hem kunnen horen en weten dat degene die hem geluid heeft voor iedereen vrede en geluk wenst. Daar gaat ie dan! Oeps, beetje te hard? Je staat er dan zelf nog naast en het gaat werkelijk helemaal door je lichaam heen. Maar het voelt goed om gedaan te hebben. Er volgen nog een paar monumenten, veel ook door kinderen gemaakt (er zijn heel veel kinderen omgekomen die dag en erna). Het maakt het dan heel vrolijk, met al die kleuren van de papieren kraanvogels en regenbooglinten. Dan ben ik klaar en wil nu terug naar het hotel. Moet tenslotte nog inchecken en ik heb sinds vanmorgen niet gegeten. Het is nu al ver in de middag. Ik tintel nog van alle gebeurtenissen. Maar het is een goed gevoel. Er is vrijheid, blijheid en vooral ruimte. Alsof het juk is afgevallen en er nu ruimte is geschapen om verder te gaan. Lijn is verbroken. Je bent los. Vrij.
We checken in en betrekken de kamer. Het is een soortgelijk hotel als die we hadden in Tokyo en Kyoto en toch is deze kamer prettiger maar dat zal ongetwijfeld ook met mijn “toestand” te maken hebben. We pakken wat uit en settelen. Dan op jacht naar eten. We vinden een eettentje vlakbij en gaan erin. Het is weer eens iets heel anders. Ik bestel een aantal gerechtjes en laat me verrassen. Ik neem bij voorbeeld ook soort frietjes! Haha, heb ik zo’n trek in opeens. En ik zag ook al een plaatje (hulde aan de menukaarten met plaatjes!) van aubergines. Heerlijk! En een hele leuke bediening, half met handen en voeten en een Engels woordje maar heel gezellig. Dan stort ik zo’n beetje in. Wil nog maar een ding, en dat is zo snel mogelijk deze dag op papier zetten.
En ja, jullie hebben mijn Kyoto avonturen nog te goed. Daar is het even niet van gekomen. Deels door slechte Wi-Fi in het hotel maar ook omdat ik zelf even geen puf had. Ik heb die dagen veel gezien en gedaan. Het was vaak na het eten, vroeg naar bed! En, als ik er aan terugdenk, ik was al bezig met voorbereidingen voor vandaag, energetisch dan. Of noem het writer’s block. Het ging gewoon even niet. Het komt later, want ik heb mooie dingen gezien en beleefd.
Vandaag was bijzonder. In meerdere dimensies. Ik ben erg dankbaar dat ik dit heb kunnen doen. Ben nieuwsgierig hoe het overgekomen is bij jullie. Zou graag een reactie ontvangen. Hoeft niet hier, kan ook via Facebook, via een appje of later als ik weer thuis ben.
Voor nu, welterusten!