Ise Amateraru

Hallo allemaal,
Ik weet het, ik loop een beetje achter. Plus op dit moment heb ik geen internet tot mijn beschikking, dus het is even afwachten wanneer ik dit kan posten. Laat ik terug gaan naar zaterdag 11 april.
De dag begint met een heerlijk ontbijt. Ik zal jullie de beschrijving ervan besparen want dat is weer prachtig. Ik probeer wel van die witte rijst af te blijven maar het is wel lekker met al die andere smaakjes van de hapjes. Daarna even snel badderen. Zo verleidelijk om dan nog even iets langer te blijven liggen in dat hete water. Maar nee, hup, actie want ik wil naar de shrine van Amaterasu. Er is uiteraard een mooi verhaal over haar hier. Ze is de deity van het keizerlijk huis, de deity van de Zon en dus van heel Japan (als land van de Zon, vandaar die vlag). Ook is daar het verhaal dat zij zo’n enorme stralend licht was dat haar ouders haar naar de hemel hebben gezonden. Het gaat natuurlijk verder maar dan moeten jullie het maar even googelen. Het is een bijzonder verhaal en ook weer herkenbaar, vele verhalen over goden en halfgoden komen uit dezelfde goddelijke hoed zeg maar. Waar en wanneer dan ook in deze wereld. Ik ken Lady Amaterasu als ascended master. Een verlicht mens, net als Jezus en Boeddha waren. Een voorbeeld voor de mensen in haar omgeving om te laten zien dat het mogelijk is het lijden (pijn, verdriet, boosheid, angst) te ontstijgen en verder (hoger) te gaan en in / vanuit liefde en licht te leven. Uit de materiële wereld van 3D naar lichtwereld van de 5/6e Dimensie (en hoger). Iets waar de mensheid uiteindelijk altijd naar streeft. Ook nu zijn we er mee bezig, bewust of onbewust.
Vanaf het moment dat ik wakker werd voelde ik al dat het weer “zo’n” dag zou worden: een dag voor me alleen om naar binnen te gaan en met me Zelf te zijn. Mijn lichaam tintelt er al van en ik voel de energie sneller stromen. Het lijkt verwachtingsvol maar ik heb geen idee wat komen gaat en ik kan er ook niet naar raden of een voorstelling maken. Ik laat het gewoon over me heen komen en ervaar het zoals het komt. En haha, het is geweldig weer! Mijn reisgenoot maakt er zelfs een opmerking over: “altijd als jij iets te doen hebt op dat gebied, is het perfect weer!”. Tja. Het is al vroeg warm en de zon schijnt al vrolijk. Het is dus weer zo’n ‘lekker-zonder-jas-dag’.
Afgesproken is dat mijn reisgenoot en ik samen met de bus naar de Ise Jungu gaan. Dit is al 1700 jaar het heilige der heiligen voor de Shintoïsten. Het complex, waar o.a. Amaterasu is enshrined (geen idee wat het Nederlandse woord hier voor is zo snel), heet Jingu Naiku en is toch nog 20 minuten met de bus. Je gaat nl een paar heuvels over als je zgn. rechtstreeks wilt gaan. Dit uiteraard uitgebreid uitgelegd gekregen door Shin, die met folders en bus schema’s aan kwam zetten. Hij heeft ons zelfs naar het bus stationnetje gereden. Ben dol op hem haha! Knettergek maar heel erg leuk om zo iemand in je hotel te hebben. Aangekomen bij de ingang gaan we onder de enorme Torii door en wandelen we het park in of tuin of complex, hoe noem je zo iets. Het is een heiligdom eigenlijk. Het is weer genieten van alle bomen, struiken, bloesems, waterpartijen en rotsformaties. Ik klik weer als een dolle om elk mooi stukje vast te leggen. En ik vind zo veel mooi. Die ene boom met die takken zo fraai gevormd of dat stukje met die rotsen en dat mos en bloemetjes. De bomen zijn zo ontzettend groot, dik en hoog! En waarschijnlijk al honderden jaren oud. Zo imposant, statig, ze stáán er.
Eerst ga ik mijn handen wassen en mond spoelen bij de Isuzu gawa mitarashi. Als je een heiligdom binnengaat is het gebruikelijk je te reinigen: “to purity your mind and body”. Je laat het kommetje met die lange steel (naam?!) vollopen en laat het water eerst over de linker hand stromen, dan wissel je van hand en spoel je de rechterhand. Daarna pak je het weer over in rechts en vul je je linkerhand met water waarvan je dan een slokje neemt en je mond spoelt. Je spuugt het dan weer uit en wast dan weer je linkerhand. Daarna pak je het kommetje met beide handen bij de lange steel en houdt het rechtop zodat het water langs de steel stroomt. Zo spoel je die schoon. Dan zet je het terug en ben je schoon. We gaan via slingerende paden langs mooie plekjes en allerlei andere kleinere shrines naar de grote shrine van Amaterasu. Er staat zelfs een rij van mensen die daar hun gebeden en wensen doen. Dat wensen is ook een ceremonie op zich: je werpt een paar muntjes (of een van veel yen) in de bak, je buigt 2 keer heel diep, klapt 2x in je handen met daarbij de rechterhand iets lager dan de linker en doet je wens of gebed. Dit is uiteraard niet alleen voor jezelf, zo ego-based is het niet. Liefde, vrede, voorspoed, gezondheid voor iedereen en dat is al inclusief jezelf. Dit is Shinto, remember? Het is niet zozeer dat alles een god is (wat aanbeden wordt) maar meer dat alles goddelijk is, met name de natuur en de aarde zelf! Daarom spreekt het me waarschijnlijk ook zo aan. Afijn, na het gebed of je wens gedaan te hebben, buig je nogmaals een keer en dan ga je via je andere kant weer naar beneden. Er is zo’n toestroom dat dit wel zo geregeld moet worden maar het is ook gewoon de bouw denk ik. Een statige trap naar boven en een weer naar beneden. Gaande weg naar de grote Shrine voel ik me al helemaal opladen. Ik wasem gewoon warmte uit, althans zo voelt het voor mij. Niemand die het ziet natuurlijk, dat de vlammen uitschieten. We gaan daarna nog naar een paar andere bezienswaardigheden en dan scheiden onze wegen. Mijn reisgenoot gaat al vooruit naar het andere complex van Ise Jingu, Geku in dit geval en ik ga terug naar Amaterasu. Ik heb echt nog daar meer tijd nodig, wil daar zijn en mediteren. Kim, Birgit, ik zal later meer vertellen, okay? (en wie daar nog meer iets over wil weten, geef t maar door). Het was bijzonder en mooi. Ik word hier zo happy van. Na een tijdje is het klaar. De downloads worden minder en ik vertrek ook naar de Ise Jingu Geku. Er werd gezegd dat het ongeveer een half uurtje lopen was (en dan trek ik al iets meer uit vanwege mijn getreuzel om van alles te kieken) maar deze wandeling was langer en helaas een stuk saaier. Een groot deel ervan liep ik door het stadje op de stoep langs de weg. Oké, je ziet dan wel hoe het dagelijkse leven er uit ziet. Mensen zijn in huis bezig, op school, boodschappen doen en de was hangt buiten net als overal, niets nieuws onder de prachtige warme zon :-P
Dan kom ik na klein uurtje lopen bij Ise Jingu Geku. Dit Shrine complex is bijna een kopie van Naiku, alleen anders. Hier geen rivier die er door heen stroomt of vijver met Koi. Maar de tuin is net zo geweldig en de shrines zelf ook. Hier huist de deity Toyouke omikami, de beschermer van de industrie van voedsel, woongelegenheid en kleding. Je ziet dan ook vaak de heren in pak en dames in kimono met hun entourage een aparte ruimte krijgen om daar hun wensen en gebeden te doen voor hun bedrijf of onderneming. Ik heb al een paar keer de vaten sake zien staan die hier geschonken worden om de zegen te krijgen over het jaar en dat de sake goed mag stromen. Haha, als het aan mij ligt doet dat het wel hoor! Ik bekijk alles en blijf hier en daar zitten om het allemaal in me op te nemen. Wat een heerlijke dag weer. Als het dan zover is dat ik weer verder wil, kijk ik op de klok en bedenk wat het beste is. Het is al in de middag en waar wil ik nog heen, wat wil ik nog zien hier in Ise. En hoe kom ik daar en wat is dan het snelste?
Ik wil nog graag de Meoto Iwa zien, de bekende man en vrouw rotsen in zeer, die aan elkaar verbonden zijn. Dit is ook een heilige plaats voor de Shintoisten. Er wordt jaarlijks een grote ceremonie gehouden als het enorme koord wat de 2 rosten verbind weer opnieuw wordt geplaatst. De zon komt precies er tussen op in de lente. Er zijn prachtige beelden van. Het is nog geen 10 minuten lopen van mijn Ryokan. Dus ik ga terug naar huis en wil dan ook nog even genieten van de zon en de zee. Na een bezoekje aan het informatiecentrum, ben ik stuk wijzer en ga ik lekker met de bus terug. Het zou anders toch 1.5 uur lopen zijn en dan ben ik bang dat ik net te laat ben voor een mooi plaatje. Het wordt hier wel vroeg donker namelijk. 18.00 is het nog lekker licht en 19.00 is het donker. En ik heb nu al flink gewandeld, heuvel op, trap af, nog een rondje hier en dan toch nog weer ever terug naar daar. Dus: de groene bus. Ik heb nog klein half uurtje voor ie gaat en loop het winkelstraatje in. Veel eettentjes uiteraard (tis hier toeristisch, vooral voor de Japanners zelf!) en souvenirwinkeltjes. Het is gezellig. Maar ik wil de bus niet missen en ga op tijd terug en zit dan in het zonnetje op de bus te wachten. Life is good, people!
Eenmaal weer op bekend terrein, hobbel ik eerste even langs de Ryokan. Even wat spullen lozen en opfrissen en dan met camera naar de Meoto Iwa. En dan zie ik een kadootje liggen op tafel. Wat blijkt? Shin heeft 3 manga boekjes voor me gehaald, vertalingen! Wat lief. Ik heb Death Note en Full Metal Alchemist nu, Kim. Zo leuk, je leest deze boekjes van achter naar voren, van rechts naar links. Een mooie aanvulling op mijn verzameling. Ik bedank Shin dan ook hartelijk.
Dan ga ik snel naar buiten om van de laatste zon te genieten. Lopend op het pad naast de zee, die ik al de torii naar de Man en Vrouw Rotsen. Het is er druk ook! Hier zie je uiteraard veel jonge stelletjes die hier bij de shrine hun wensen doen. Ik ontdek ook veel kikkers, hele grote en veel kleintjes. Kikkers staan volgens mij voor vruchtbaarheid maar hoe dat hier is? Vast ook wel, gezien de mogelijkheid om ook daar wensen te doen. Of het moet iets anders zijn maar er is nergens een vertaling te lezen dus ik gok maar wat. Dan ga ik op mijn gemakkie terug. Ik voel me helemaal voldaan. Ha, ik kijk al uit naar het diner straks (oké, mijn maag / klok laat ook weten hoe laat het is).
Het is zoals ik dacht, een heerlijke maaltijd. Dan verdwijn ik voor lange tijd in de Onsen. Daarna bespreken we de reis voor morgen. We gaan op pad naar de volgende bestemming. Ook nu weer een paar uur in de trein en bus. Ben het nu gewend, het is prima geregeld hier in Japan v.w.b. vervoer. Met de auto is het zeker in de stad niet handig, alles is te doen en te bereiken (en dat zegt iemand die alles bijna met de auto doet). Het kan natuurlijk best met de auto maar ik heb geen idee wat de kosten zijn, heer en/of brandstof (en ze rijden links hier ;) En, dat is me al in eerste week opgevallen, het openbaar vervoer is zeker niet duur! Ik vind het sowieso erg meevallen met de prijzen. Het eten, de boodschappen, de trein, bus, subway dus en zelfs de souvenirs (afhankelijk waar je bent natuurlijk); het is allemaal te doen. De boel is klaar en ingepakt. Nu lekker slapen. Mooie dag geweest.