The Great Buddha of Nara

Kon nichi wa!
Allereerst: het is 12 april, gefeliciteerd Gabriella en Hilde!
Vroeg op, heerlijk ontbijt met nog een verrassing van Shin. Nu in de vorm van een usb met 5 manga verhalen. Het is dan wel in de Japanse taal wat betekent dat ik dan maar voor de bijl ga en Japanse les moet gaan nemen. Maar goed, plaatjes kijken voor nu is ook leuk. Helemaal gek die Shin. Ik denk dat ik thuis iets ga opsturen. Eens kijken welke cartoon we hier hebben en hij misschien wel leuk zou vinden. Iemand ideetjes? Dan komt ook nog een andere dame achter me aan hollen “presento!”, roept ze en geeft me “tobi”. Haha, Kim! Ze geeft me een paar van die geweldige sokken! Ik had met haar gesproken die avond ervoor, dat ik ze zo leuk vond en wilde gaan kopen. Nu heb ik mijn eerste paar. Blij meisje. Na het uitchecken en afscheid nemen van het complete trio, worden we naar het treinstation gereden (nee, niet door Shin dit keer). Mijn reisgenoot laat dan pas zien dat we nog een presentje hebben gekregen. Bad parels (we waren tenslotte ook in de buurt van de bekende parelduiksters) en een….kikkertje! Haha. Uhuh, dat heb ik net nodig :-D
Over de reis heb ik niet veel te melden. Het gaat z’n gangetje. Trein in, overstappen, trein uit. Ene keer in een drukke stadslijn (idee: sprinter) en dan een wat luxere ‘intercity’ en dan weer een boemeltje uit de jaren ‘80 . Wat wel soms een opgelaten gevoel geeft is dat je met die grote tas / koffer zeult en dan wel last geeft maar men zal daar niets van zeggen. Integendeel, men helpt nog eerder. Op de kleinere stationnetjes zijn geen roltrappen of liften dus moet je toch omhoog klauteren met dat zware ding. Opeens wordt het dan lichter en achterom kijkend, zie ik dan dat iemand de achterkant heeft gepakt en me zo helpt de trap op met het dragen. Dat “samen-gevoel” overvalt me nog wel eens. Maar zeker welkom. Ik ben op weg naar Nara trouwens. Dit stadje is in 710 gesticht door keizerin Gemmei, het is de oudste hoofdstad van Japan. De ‘hoofdstad’ is daarna regelmatig verplaatst (Kyoto, Tokyo) maar dit is toch wel een soort van bakermat. Het heeft nog steeds de oudste (houten) gebouwen, veelal tempels, van het land. En dat mag een wonder heten na wat het land te verduren heeft gehad in de geschiedenis.
We komen vroeg in de middag aan en het is een kwartiertje lopen van het station naar de Ryokan. We besluiten te wandelen in plaats van de bus te nemen. Het blijkt een goede keus. Ook al is het niet erg handig lopen met je tas, ik zie van alles onderweg. Zo loop ik door een paar straatjes die eigenlijk meer iets hebben van een overdekt winkelcentrum. Het is supersmal, piepklein en beregezellig! Ik zie veel eettentjes met hun bordjes met plastic gerechten buiten staan en mini supermarktjes (allemaal ‘tax free’ uhuh ;-) , de souvenirwinkeltjes met daarnaast de ‘gewone’ zaken. Een sportzaak, kledingzaken (vintage Anita!), een groentewinkel en soort Blokker, Etos en dat soort zaakjes. Er wordt hier geleefd en voor het eerst voel ik me nu echt een buitenlander op vakantie hier. De straatjes lopen hier omhoog en dan weer omlaag en het geeft me het gevoel van heel vroeger in Zwitserland –de vakantie met mijn ouders en zus. Heel raar dat dit er nu opeens is, terwijl je nu meer in een stad bent waar het allemaal veel ‘bekender’ voorkomt, meer ‘westerser’ lijkt (in de oudste stad van Japan!). Allemaal tegenstellingen en ik weet ook nog niet hoe dit nu aanvoelt. Ik voel me al vanaf het begin hier in Japan op mijn gemak en nu voel ik me toerist. Maar bijna zoals ik ook in Maastricht zou rondlopen (toch ook beetje buitenland toch ?!). Heel gek.
We komen aan bij de Ryokan maar het inchecken kan pas na 15.00. De tassen kunnen blijven en ik ga dan ook weer terug het ‘centrum’ in. Heb wel zin in iets lekkers als lunch. Aldus verken ik de buurt een beetje en weet ik straks waar ik wil gaan eten. Dit keer is het alleen ontbijt in de Ryokan en moet ik zelf voor het diner zorgen. Is prima want er is keus genoeg. Voor nog geen 1000 Yen heb je een prima maaltijd en er wordt altijd water en thee bij geschonken. We banjeren zo een beetje heen en weer, doen ook alvast wat boodschappen voor morgen en ontdekken groene thee ijs. Lekkah! (Birgit, even niet lezen: maar ik heb er inmiddels al 3 op. Nee, niet allemaal tegelijk maar wel daar in Nara).
Als het al dik rond 16.00 is, gaan we terug en checken in. De Ryokan waar we nu zijn, doet me denken aan een hostel. Iets waar ik vroeger kwam met de rugzak, als backpacker. Het heeft allemaal iets jongs, iets gewoner. Terwijl het echtpaar dat deze Ryokan runt al aardig op leeftijd is (niet dat je dat heel goed ziet maar ze zijn allebei niet piep meer). Later spreek ik een Duitse die hier met een paar vrienden is en die luitjes zijn hier al jaren geleden ook geweest. Toen zag het er allemaal iets verzorgder uit, iets meer glans. Ze vertelt dat het echtpaar geen jaren meer zal doorgaan met deze Ryokan. Het is wel jammer want het is een unieke locatie en een bijzonder gebouw. Het doet mij denken aan de beelden die ik op de Japanse films heb gezien. De binnentuin met de veranda’s en overdekte wandelgangen. Heb er foto’s van gemaakt. Het heeft iets ouds en oorspronkelijks. Zo moet het er vroeger uit hebben gezien. Dit is wat een Ryokan is. Het gebouw heeft veel trappen, trappetjes en gangen en je komt altijd op de binnentuin uit. Helemaal leuk. Maar inderdaad oud en niet meer zo goed onderhouden. De kamer is prima. Niet spectaculair, maar ik merk al op: we zijn inmiddels wel verwend! Even terug naar de eenvoud. Simpel, mooi en rustig. Er is ook meer ruimte voor jezelf, meer vrijheid. Het omhullende dat een hotel-Ryokan kan hebben met al dat personeel dat je pampert, kan ook indringend zijn en nu merk ik dat ik deze ruimte ook erg fijn vind. Lekker je eigen gang gaan. Ik pak uit, settel, verken de boel en drink de hele kan groene thee leeg. Doe nog maar een potje! De Onsen is wel iets minder. Ben ik ook verslaafd aan geraakt helaas. Ik doe er zelf heet water bij en poedel dan lekker tot het genoeg is. Daarna is het weer plannen maken voor de volgende dag. Een hele dag in Nara en er is genoeg te beleven. Dan is het eten en slapen. Vind het mooi geweest voor vandaag.
Ik sta vroeg op, om te ontdekken dat het badwater koud is (heel sip nu!) maar de douche is lekker warm. Het ontbijt is top. Net als in de andere Ryokans is dit toch weer een prachtig gezicht. Laat maar komen die schaaltjes met lekkers. Daarna is het uit de yukata en warm aankleden. Het is mooi buiten maar kouder dan voorheen. Dan toch blij met warme jas.
Deze dag gaan we samen het Nara National Park in. Door de winkelstraat, dan rechtsaf ‘volg de hertjes op de lantaarnpalen’. Er zijn veel paden naar de vele tempels en schrijnen. We gaan dan ook kriskras overal langs en naar toe. Hoofddoel is wel de Todaiji Temple. Deze tempel huist de grootste bronzen Boeddha ter wereld. In 8ste eeuw is de tempel met dit beeld gebouwd en t beeld gegoten. De Daibutsu, the great Buddha, is een vairocana boeddha: waar alle andere boeddha’s aspecten zijn. Dit haal ik uit het boekje, dat begrijp je toch wel. Hier had ik zelf geen idee van. De wandeling begint met de Kofukuji Tempel met de 5 lagen Pagoda, langs de hertjes die echt overal zijn. Dit is de eerste tempel omdat we waarschijnlijk zonder te merken (kan dat?!) voorbij de grote Gangoji tempel zijn gelopen. We passeren diverse kleine tempels en schrijnen en Torii en komen dan aan bij de Todaji met de grote boeddha. Er is een rij en ik sluit achter aan. Dan kom ik binnen en het is enorm. Heb inmiddels al heel wat boeddha-beelden gezien maar dit is werkelijk imposant. ik weet eigenlijk niet wat ik er van moet zeggen. Je staat er voor, kijkt er naar, laat het op je inwerken. Ben beetje sprakeloos. En dit is al zo’n oud beeld. Hoeveel mensen hebben hier, net als ik nu, voor gestaan? Er is nog meer te zien in de grote tempel. Stukken geschiedenis, tempel op schaal –want er is wel in de eeuwen heen vernieuwd-. Ook is er van alles te koop, de gebruikelijke hebbedingetjes. Ik loop een beetje verwonderd door het houden gebouw en ook dat is waanzinnig. Het is zo anders dan een kathedraal bezoeken in Europa bij voorbeeld. Ook dat kan een bepaalde stemming oproepen, een stilte, respect –ook al hang je de religie zelf niet aan-, de energie die er hangt van jaren en jaren. Dat is ook hier het geval. Maar dan zo anders. We gaan weer verder, via de slingerpaden richting KasugaTaish Shrine. Ook zoiets hè, wat ik zo gaaf blijf vinden: het boeddhisme en shintoïsme bestaat naast elkaar. Sterker nog, meeste Japanners zijn het allebei! Het zijn dan ook levenswijzen en geen religies. Deze ancient Shrine is de plaats om wereldvrede en universele happiness te wensen, zeker als de 3.000 stenen lantaarns aangestoken worden. Het is een prachtige schrijn en wat ik zo mooi vind hier, zijn de bomen en lantaarns die werkelijk verstrengeld zijn. De bomen groeien om de lantaarns heen en andersom zijn gebouwen om of langs de bomen neergezet. Co-existentie. Het wordt nu ook weer wat frisser en het begint beetje te miezeren. Heel jammer maar ik heb het ook wel gezien. Ik ben nu vanaf 10 uur aan het hobbelen en het nadert al 16.00 hrs. We besluiten naar het zgn. winkelcentrumpje te lopen en daar te gaan eten. Het is dan al 17.00 geweest voor we aan tafel zitten. Karen zwabbert nogal want er moeten wel foto’s gemaakt worden. Dat kost nu eenmaal tijd. Daarna eten we nog een ijsje (dat is dan die 3e hoor Birgit) en gaan dan naar de kamer. Het is weer opmaken voor de reis van morgen: hoe laat op, hoe laat naar de Onsen, hoe laat is het ontbijt (moet altijd van tevoren aangegeven worden i.v.m. de warme hapjes) en hoe laat pakken we de eerste trein of bus. Andersom gerekend dus. Dan is het inpakken en boel klaarleggen voor morgen. Welterusten. Morgen weer een dag.